5.2.2. Oznaczanie odporności powłok na ścieranie przyrządem Gardnera

Zasada pomiaru

Oznaczenie polega na przetarciu w badanej powłoce lakierowej eliptycznego otworu, którego większa średnica wynosi 3,6-3,7 mm, za pomocą strumienia materiału ściernego przesypującego się przez rurę przyrządu pomiarowego.

Materiał ścierny

Stosowany jest elektrokorund szlachetny o wielkości ziarna 0,5 - 0,8 mm, przesiewany po 20-krotnym użyciu.

Wykonanie oznaczenia

Przed przystąpieniem do pomiaru należy wyznaczyć grubość powłoki.

Po sprawdzeniu ustawienia pionowego rury oraz odległości wylotu rury do najbliższego punktu płytki z badaną powłoką (25 ±1 mm) należy skontrolować czas przesypu 3,5 kg materiału ściernego, który powinien wynosić 21 - 23 s. Badania ścieralności dokonuje się w temp. 20 ±2°C przy wilgotności względnej powietrza 65 ±5%.

Badaną płytkę z powłoką lakierową mocuje się do stolika przyrządu tak, aby przylegała na całej długości płaszczyzny, a w toku oznaczenia nie mogła zmieniać swego położenia. Następnie wsypać szybkim ruchem materiał ścierny do leja zasypowego, porcjami po 3,5 kg, aż do ukazania się podłoża, a dalej po 0,5 kg do momentu przetarcia w powłoce otworu eliptycznego, którego większa średnica wynosi 3,6 - 3,7 mm.

Ścieralność X należy obliczyć w kg/μm, wg wzoru:

m - masa użytego do oznaczenia materiału ściernego, kg s - średnia grubość badanej powłoki, μm

Za wynik należy przyjąć średnią arytmetyczną co najmniej 3 oznaczeń, których wyniki nie różnią się więcej niż o 10% od wartośći średniej.

Zakres materiału wymagany do zaliczenia

Należy zapoznać się z normą PN-76/C-81516

Aktualizowano: 2008-11-18 00:57:21 :: http://bianda.cba.pl/tppch/