1.1.2.1. Identyfikacja w płomieniu (na podstawie prób palenia)

Próbkę umieszczoną na łopatce przykłada się do ostrego, tj. nieświecącego płomienia palnika gazowego, tak aby płomień dotknął próbki. Można też niewielki kawałek tworzywa chwycić pęsetą i wprowadzić wprost do płomienia. Obserwuje się zjawiska zachodzące w bepośrednim kontakcie z płomieniem, jak i po wyjęciu próbki. Jeżeli próbka się pali płomień należy zdmuchnąć.

W czasie analizy notuje się:
- czy tworzywo w ogóle się pali, czy pali się w płomieniu palnika, ale gaśnie po wyjęciu z płomienia, czy zapalone tworzywo pali się dalej samo,
- rodzaj płomienia tworzywa (świecący, kopcący), barwę płomienia i układ barw,
- czy tworzywo topi się, kapie kroplami, zwęgla się, pęcherzykuje, itp.
- jaka jest woń próbki po zgaszeniu.

Próbkę należy ogrzewać powoli. Jeśli płomień będzie zbyt duży, rozkład nastąpi zbyt szybko, aby zaobserwować zachodzące zjawiska.

Polimery, które rozkładają się w czasie palenia na węglowodory aromatyczne, palą się żółtym kopcącym płomieniem. Te które rozkładają się na węglowodory alifatyczne, palą się z kopceniem niewielkim lub płomieniem niekopcącym.

Bibliografia z zakresu identyfikacji tworzyw

1. GRUIN I. Materiały polimerowe. Warszawa : PWN, 2003.
2. Identyfikacja tworzyw sztucznych. Materiały dydaktyczne ZUT [online]. [Dostęp: 30.01.10]. Dostępne w Internecie: http://www.ztp.ps.pl/download/laborki/01.pdf
3. Identyfikacja tworzyw sztucznych. Materiały dydaktyczne PW [online]. [Dostęp: 11.11.07]. Dostępne w Internecie: http://kwnae.ee.pw.edu.pl/labmat/mat09.pdf

Aktualizowano: 2010-01-30 23:37:38 :: http://bianda.cba.pl/tppch/